LHBTIQ+

Toespraak Universiteit Groningen voor psychologen en juristen op 16.06.2025;

Ik ben Mieke Kroonen en ik ben lesbisch.
En om dat te zeggen heeft mij nogal wat gekost. Mijn jeugd is zwaar geweest en er was
veel waar ik van moest genezen.
Wie was ik? Ik wist het niet.
Maar eind jaren 80 was het wel duidelijk dat ik op vrouwen viel en kwam ik uit de kast.
Ik kreeg reacties van familie en vrienden die het altijd al gedacht hadden.
Ik ontving erkenning en kwam thuis bij mijzelf.
Dit viel allemaal zo’n beetje gelijk met mijn zoektocht naar God.
En ondanks de positieve reacties van mijn omgeving waren de reacties die ik kreeg van de
gelovigen die ik ontmoete niet zo positief.
Van hun kreeg ik te horen dat God dit niet zo bedoeld had.

Dus mijn worsteling die ik eerst had gehad om te accepteren dat ik niet voldeed aan de
maatschappelijke norm van man/vrouw, huisje, boompje , beestje werd nu een worsteling
om het gevoel van thuiskomen bij mijzelf in te ruilen voor thuiskomen bij God.
Na een aantal jaren in een evangelische gemeenschap gezeten te hebben kwam ik in een
pinstergemeenschap terecht.
Daar ervoer ik meer van God en het bovennatuurlijke.
Vooral in de muziek ervoer ik Zijn aanwezigheid.
Daar werd ook gesproken namens God en ik hoorde daar wat Hij allemaal van plan was
met mijn leven en hoe mijn toekomst eruit zou zien. Demonen voor allerlei klachten
werden uitgedreven. Maar de depressie waar ik al zolang last van had genas nooit.

Nog weer jaren later in een andere pinkstergemeenschap tijdens een vrouwenweekend
moest ik op een lijst alles aankruisen wat er speelde of had gespeeld in mijn leven.
Het waren allemaal dingen die volgens deze christenen van de duivel kwamen.
Depressie, homofilie, dood , het was een hele waslijst.
En ook daar werd er heftig gestampt en geschreeuwd tegen satan en gebeden in
tongentaal om de geest van homofilie te binden en uit te drijven.
Ook de geest van dood werd uitgedreven omdat mijn zoontje aan kanker was gestorven.

Dertig jaar lang heb ik mijn gevoelens voor vrouwen onderdrukt, denkende dat ik
genezen was.
De depressie bleef echter en altijd was er een gevoel van mijn best doen om maar zo
geestelijk mogelijk te zijn.
Altijd op zoek naar méér van de aanwezigheid van God.
Altijd op zoek naar zijn stem hoe ik de dag door moest komen.

In 2000 ben ik gescheiden en verloor daardoor ook de kerkgemeenschap waar ik op dat
moment bij hoorde want scheiden was niet van God en werd niet geaccepteerd.
Ik was erg eenzaam in die tijd en stond alleen voor de opvoeding van de kinderen.

Langzaamaan ging ik vragen stellen bij de manier van geloven die ik zo lang had
aangehangen. Ik ging God steeds meer zien als een liefhebbende vader.
En ik bedacht dat als ik al zoveel van mijn kinderen houd en ze onvoorwaardelijk liefheb.
Als ik ze nooit kwaad zou doen wát ze ook deden, hoeveel temeer dan een God die de
mens geschapen heeft en zegt dat Hij liefde ís.
Niet liefde hééft maar ís.
De verpersoonlijking van liefde.

Hoe reëel zou het dan zijn dat hij mensen die niet in Jezus geloven in de hel zou gooien na
hun dood?
En al die joden die vergast zijn , gelovige joden, komen die dan ook in de hel?

Er werd gezegd dat God mensen niet in de hel gooit maar dat ze er zelf voor kiezen.
Omdat ze niet in Jezus willen geloven.
Maar hebben mensen dan na hun dood geen een eigen wil meer?
En als ze die wél hebben, wanneer ze oog in oog staan met dat waar ieder mens zijn hele
leven naar op zoek is, onvoorwaardelijke liefde, de basisbehoefte van ieder mens, zouden
ze dan niet alsnog voor Hem kiezen?
Al zoekende gingen steeds meer dogma’s en overtuigingen op de schop.
Uiteindelijk geloofde ik voor lange tijd helemaal niet meer. Het enige wat voor mij nog
bleef staan was dat ik wél een scheppende kracht achter het universum bleef zien.
Een kracht van liefde.
Als ik naar de natuur kijk dan kan ik niet anders dan liefde zien.

Doordat ik mijn geloof los had gelaten kwam er ruimte om op zoek te gaan naar mijzelf.
Ik kwam bij een seculier klinisch psycholoog terecht.
Bij haar kreeg ik een soort heropvoeding en allerlei gedachtenspinsels werden bevraagd
en ontmaskert.
Ik ging van mijzelf houden en het kind in mij genas.

Ook heb ik in die tijd een vier jarige opleiding contextueel pastoraat gevolgd.
Daarnaast deed ik een twee jarige opleiding contextueel coaching.
Dit alles bracht mij thuis bij mijzelf, mijn dysthyme stoornis, officieel woord voor chronische
depressie verdween en ik kwam toen in 2017 voor de 2e keer uit de kast.

Heel langzaam ben ik weer op zoek naar God gegaan en mijn geloof in Jezus.
Ik geloof dat Hij een revolutionair was. Een voorbeeld om te volgen.
Dat Hij genade en liefde onderwees, vrij van oordeel.
Dat Hij ons voorleefde om in liefde naar elkaar te leven.

Ik zou mijzelf echter geen christen willen noemen omdat ik niet geassocieerd wil worden
met het dogmatische denken en het oordeel daarin wat ik binnen het orthodoxe
christendom zoveel ben tegen gekomen.

Ik werd gevraagd om deel te zijn van de steungroep SOGIECE van Wijdekerk.
SOGIECE staat voor; Sexueel Orientation and Gender Identity and gender expression
Conversion Efforts.
Wijdekerk is een organisatie die o.a. kerken in Nederland op de kaart zet waar mensen uit
de LHBTI+ gemeenschap terecht kunnen.
Het is mooi dat er zoveel kerken transparant zijn over wat binnen hun gemeenschap
mogelijk is voor onze groep mensen.
Als je deze kaart bekijkt valt het echter wél op dat er overwegend traditionele kerken op
de kaart staan. Gemeenschappen uit de evangelische en pinsterhoek staan er hooguit drie
keer op.

Toen wij als steungroep online gingen een aantal jaren geleden ontplofte onze mailbox.
Er is duidelijk een nood in Nederland onder christenen die te maken hebben of hebben
gehad met conversietherapie óf zich bevinden in gemeenschappen waar ze de
boodschap krijgen dat God ze zo niet bedoeld heeft. En dat ze óf moeten zoeken naar
genezing óf wel mogen accepteren dat ze homofiel zijn maar géén relatie mogen aangaan
met mensen uit hetzelfde geslacht.
“Ze mogen bij God komen zoals ze zijn maar God houdt téveel van ze om ze te laten zijn
wie ze zijn”. Die boodschap heb ik ook gekregen.
Jongeren worden door hun ouders naar pastoraal werkers gestuurd om genezen te
worden. Met alle gevolgen van dien...

In 2017 werd er tijdens een conferentie van de Southern Baptism Convention een
document gepresenteerd hoe christenen met het geloof, maar ook met zaken als het
huwelijk en seks diende om te gaan.
De verklaring roept christenen op om homoseksualiteit en transgenderisme af te wijzen
op basis van strikte interpretatie van bijbels normen.
In 2019 werd er in Nederland een vertaling van deze Nashville verklaring getekend door
dominees, voorgangers en politici. Dat heeft veel stof doen opwaaien.
Het was voor mij als een klap in mijn gezicht.
Wat ik met zoveel moeite had herwonnen en geaccepteerd werd zó hard afgewezen.
Een tegengeluid kwam van de vereniging van psychiaters die hun excuses aanboden aan
de LHBTI+ gemeenschap dat zij zolang ook dachten dat homofilie te genezen zou zijn.
Zij brachten het advies uit aan de regering om een verbod uit te brengen op
conversietherapie.
Dat advies, moge duidelijk zijn, is nooit ingewilligd.
Maar voor mij waren deze excuses zalf op mijn wonden.

Ik ben bewogen met mensen die met conversietherapie te maken hebben of hebben
gehad en daar net als ik zó beschadigd door zijn geraakt.
Júist binnen de pinstergemeenschappen heerst er het geloof dat ze net als Jezus mensen
kunnen genezen van defecten.
En homofilie is in hun ogen ook een defect.

Men moet echter niet vergeten dat conversietherapie in de meeste gevallen in alle liefde
en bewogenheid wordt gepraktiseerd. Deze gelovigen denken met heel hun hart dat het
een gruwel is voor God en dat ze je moeten redden van een eeuwigheid in de hel.
Het is een overtuiging die alleen vervangen kan worden wanneer er openheid is om
vérder te kijken dan de eigen overtuiging.
Zolang zo’n stellige overtuiging hun deel is zal er geen genade en tolerantie zijn.
Vaste overtuiging de doodsteek voor tolerantie.
Is het niet zo dat wanneer jij jij mag zijn dat het rechtvaardig is dat ik ik mag zijn?

Een verbod op conversietherapie zou een krachtig signaal afgeven en zéker jongeren
helpen om de overtuigingen van de oudere generatie te bevragen.

Mijns inziens is dit een weg van acceptatie die nog vele jaren in beslag zal nemen.

Dát is de reden dat ik deel ben van de steungroep.
Dát is de reden dat ik een eigen praktijk ben begonnen om mensen thuis te brengen bij
zichzelf.
Om te helpen de dogma’s te bevragen en stelligheid in te ruilen voor tolerantie en liefde
voor de medemens.
Dáárom ben ik blij met een symposium als dit.
Het zal bevochten moeten worden.
En ooit zullen we ons, hoop ik, niet meer voor kunnen stellen dat conversietherapie iets
was wat ooit gepraktiseerd werd.