“Oh dit is écht hoor!” riep mijn broer toen ik hem vertelde dat ik mij aangetrokken voelde tot vrouwen. Hij was zelf al langer geleden uit de kast gekomen en was blij dat ik mijn geaardheid onder ogen zag. We hadden een heftige jeugd gehad. Als KOPP kinderen (kinderen van een ouder met een psychische stoornis)  hadden we het niet makkelijk gehad en was er sprake van emotionele verwaarlozing. Dus moesten wij toen wij volwassen werden op zoek naar onze identiteit. Ik ging mij anders kleden, meer sexy. Het voelde goed, ik voelde mij sterk en aantrekkelijk. Mijn zus was blij dat ik er zo goed uitzag en zelfverzekerder was. Meerdere mensen in mijn omgeving waren niet verbaasd... 'hadden het altijd al gedacht'. Dat was de reactie van mijn niet-gelovige vrienden en familie zo'n 30 jaar geleden.

Maar de evangelische gemeente die ik bezocht nadat ik bewuster was gaan geloven en een christelijke vriendin uit de traditionele kerk met wie ik veel sprak over mijn geloofsvragen waren minder enthousiast... Zó had God het niet bedoeld. Het huwelijk is voor man en vrouw en als je al dit soort gevoelens hebt, dan is het belangrijk dat je niet zondigt. Vooral NIETS mee doen! Ik worstelde, wilde graag God gehoorzaam zijn. Wat moest ik doen? Ik las op een avond mijn zoontje voor uit de kinderbijbel en het ging over het paradijs. Er stond een boom in de tuin waar Adam en Eva niet van mochten eten. Maar de vruchten aan die boom zagen er zo lekker uit... “Ze zal er heus niet in één keer van gegeten hebben. Daar is natuurlijk wel wat aan vooraf gegaan” dacht ik. Ik zag in dat ik ook zo naar mijn geaardheid keek en verlangde naar een intimiteit die ik niet kende. Net zoals Eva naar de boom keek die begeerlijk was om van te eten begeerde ik de intimiteit met een vrouw. Wat had ze dán moeten doen? "Er stond nóg een boom in de tuin", zei mijn vriendin toen we erover spraken. "De boom van het léven! Dáár had ze van moeten eten!".

Er zat maar één ding op, ik moest eten van de boom van het leven en mij daarmee vullen. Dan zou God mij wel genezen... Ik deed hard mijn best en las alles wat los en vast zat om maar dichter bij Jezus te komen en mijn gevoelens te negeren en te onderdrukken. Ook bezocht ik een vrouwenweekend van de pinkstergemeente en daar moesten we een formulier invullen. Middels dat formulier werd o.a. de demon van homofilie uitgedreven. Uiteindelijk lukte het ook om mijn gevoelens diep weg te stoppen. Ik was er niet meer mee bezig. Druk met mijn gezin en de disfunctionele relatie met mijn man. Mijn oudste zoontje werd ernstig ziek en dat vroeg veel aandacht. Tijdens zijn ziekte raakte ik zwanger en in deze tijd ervoer ik heel speciaal de nabijheid van God. Na het overlijden van mijn zoontje en de geboorte van ons 3e kindje ging de moeizame relatie met mijn partner steeds meer een rol spelen. Ik werd depressief, ontwikkelde een eetstoornis en raakte mijzelf alleen maar verder kwijt. Ik werd een specialist in het ontkennen van gevoelens.

Uiteindelijk liep het huwelijk op de klippen en bleef ik alleen achter met mijn kinderen want ik raakte ook mijn gemeente kwijt: "Foei! Schande! God HAAT echtscheiding!!!". Er moest brood op de plank komen en ik ging een opleiding doktersassistente doen. Mijn leven bestond uit zorg voor de kinderen, werken, leren, huishouden en slapen. Jaren bleef ik zonder vaste eigen gemeente en dat gaf wel rust, hoewel het ook eenzaam was. Ik bezocht wel bijeenkomsten en conferenties over het Vaderhart. Ik leerde in die tijd dat God een Vader is die van Zijn kinderen houdt en waar je niets fout kunt doen. Dat als je het leven van Jezus bekijkt je dan ook weet wie God als Vader is. Dat Hij liefde is en dat wie liefde heeft God ként en wie niet lief heeft God níet kent. Hij is de liefde zelf! Steeds dieper wortelde deze boodschap en voelde ik mij als schepsel geliefd. Ik melde mijzelf aan op heterodatingsites en had ook wel wat afspraakjes met mannen maar er was nooit een klik. Ik vroeg mij af wat er mis met mij was. Waarom was ik al zó lang alleen, was ik niet aantrekkelijk voor mannen?

Toen kwam ik in aanraking met een kerkgemeenschap in de buurt van mijn woonplaats. Het was een warm bad waarin ik terecht kwam. Het voelde als familie, mensen bij wie ik mijzelf mocht zijn, waar iedereen vrij was om zijn geloof te beleven zoals dat bij diegene past. En waar men leefde vanuit de boodschap van liefde die ik zo omarmd had. Samen met een vriendin uit deze gemeente ging ik een weekendje naar Amsterdam. Daar kwamen mijn gevoelens voor vrouwen op tafel. Voor het eerst werd het weer bespreekbaar. Het mocht er zijn. Ik deelde dat later met mijn broers, zus en mijn kinderen die er heel goed op reageerden. Maar het was anders deze keer, nu riepen mensen niet dat ze het altijd wel gedacht hadden. Was ik niet duidelijk genoeg? Ik wist het zelf eigenlijk ook niet goed. Misschien was ik wel Bi en anderzijds... moet er een labeltje op? Kan je niet gewoon van ménsen houden ongeacht hun geaardheid? Maar niet teveel over praten... daar was ik goed in.

Ik kreeg wel steeds meer last van mijn eetstoornis, trok de hectiek op mijn werk niet meer en was een kei in het verdringen van mijn gevoelens. Het ontaardde in een burn-out. Ik zocht hulp en begon daarnaast aan een cursus contextueel pastoraat. Het aangeven van mijn grenzen, mijn angst voor conflicten en mijn onvermogen om mijzelf te beschermen kwamen aan bod. Dat was knokken en best lastig om mee te dealen. Hoe ga ik de regie over mijn leven oppakken? Sparren met God zoals grote Godsmannen uit de Bijbel deden kan toch alleen maar wanneer ik écht ben, zonder masker? Zonder maar met iedereen mee te vloeien?

En dan ontstaat er een hoop tumult in christelijk Nederland... Meerdere dominees, voorgangers, politici zetten hun handtekening onder een verklaring vertaald uit Amerika; De Nashville verklaring, waarin staat dat wat ik voel er niet mag zijn. Dat God niet akkoord is met homoseksualiteit. Maar de God die ik inmiddels heb leren kennen is een God van liefde en ik kan niet geloven dat Hij mensen buiten sluit. Dat het mannelijke en vrouwelijke sámen het beeld van God zijn? Ja, maar betekent dat dan dat Hij mensen uit zou sluiten? Er staat een tegenbeweging op en ik kom in aanraking met gelovige LHBT+ 'ers. Eindelijk ervaar ik dat het kan... Het mag en ik ben niet de enige. Ik ontmoet mensen die ook zo voelen net als ik! Het goede kwam voort uit wat zo negatief was. Daardoor kon ik erkenning geven aan wat in mij leefde. En eindelijk accepteren... Als jij, jij mag zijn is het rechtvaardig dat ik, ík mag zijn!

Ik werd mijzelf zonder maskers en was eindelijk gelukkig en vond de rust en blijdschap waar ik zo lang naar op zoek was geweest.

De veroordeling vanuit het christendom is groot... het duurt gemiddeld drie jaar langer voordat een christen uit de kast komt. Dat vind ik erg en ik voel mij vaak onder christenen niet thuis.

Maar Jezus kwam niet om te veroordelen.

Dus ik veroordeel ook mijzelf niet meer. Het is klaar! Ik mag zijn wie ik ben, met mijn liefde voor het Goddelijke en mijn liefde voor vrouwen.

Ik kwam thuis bij mijzelf...